ภูเก็ต มีหลักฐานการกล่าวถึงดินแดนเมื่อปี พ.ศ. ๗๐๐ หรือ คริสต์ศตวรรษที่ ๒ ในบันทึกของนักเดินเรือชื่อ คลอดิอุส ปโตเลมี ได้เรียกดินแดนในส่วนนี้ว่า “แหลมตะโกลา” และมีปรากฎหลักฐานอีกครั้ง จากบันทึกและแผนที่การเดินเรือ ผ่านแหลมมลายูมาเอเชียตะวันออกของชาติยุโรป เรียกดินแดนนี้ว่า“จังซีลอน” นอกจากนี้มีหลักฐานเกี่ยวกับการเรียกขานของชาวทมิฬเรียกว่า “มณิคราม” หมายถึง เมืองแก้ว ซึ่งมีความหมายตรงกับชื่อ ภูเก็จ จากประวัติศาสตร์ไทยภูเก็ต เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรตามพรลิงค์ อาณาจักรศรีวิชัย สืบมาจนถึงสมัยอาณาจักรศิริธรรมนคร เรียกเกาะภูเก็ตว่า “เมืองตะกั่วถลาง” เป็นเมืองที่ ๑๑ จาก ๑๒ เมืองนักษัตร โดยใช้ตราเป็นรูปสุนัข จนถึงสมัยสุโขทัย เมืองถลาง ไปขึ้นกับเมืองตะกั่วป่า ในสมัยกรุงศรีอยุธยา ชาวฮอลันดาได้สร้างสถานที่เก็บสินค้า เพื่อรับซื้อแร่ดีบุกจากเมืองภูเก็ต ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ ๕) ได้รวบรวมหัวเมืองชายทะเลตะวันตก ตั้งเป็น มณฑลภูเก็จ และเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๗๖ ได้ยกเลิกระบบมณฑลเทศาภิบาล เปลี่ยนมาเป็นจังหวัดภูเก็ตจนถึงปัจจุบัน