ผ่านมาแล้วเนิ่นนานสำหรับบทกวี "ดอกฝน" ของกวี-นักหนังสือพิมพ์ "ละไมมาด คำฉวี" นับแต่ฉบับพิมพ์ครั้งแรกเมื่อปี 2535 จวบกระทั่งปัจจุบัน "ดอกฝน" ก็ได้มีโอกาสกลับมาโลดแล่นอยู่ในบรรณพิภพอีกครั้ง กวีนิพนธ์เล่มนี้ ผู้เขียนพรรณนาธรรมชาติในแง่บวก แล้วเปรียบเทียบชีวิตคนในแง่ลบ เพื่อตั้งคำถามและแสวงหาสิ่งที่ดีกว่าให้แก่มนุษย์ เป็นกวีนิพนธ์ไร้ฉันทลักษณ์ที่พรรณนาถึงแมกไม้และธรรมชาติ ทั้งท้องทุ่ง ภูเขา แม่น้ำ โดยให้อารมณ์กับธรรมชาติว่ามีความเกื้อกูล หล่อเลี้ยงชีวิต มีรายละเอียดที่น่าค้นหาว่า สิ่งละอันพันละน้อยเหล่านั้นดำรงอยู่ได้อย่างไร และเหตุใดสรรพชีวิตจึงโหยหาธรรมชาติ ในขณะเดียวกัน ผู้เขียนก็ตั้งคำถามถึงความเป็นจริงของ "คน" ว่า ชีวิตจิตใจของคนสวยงามเหมือนธรรมชาติที่พยายามทะนงตนอยู่ในปัจจุบันหรือเปล่านั่นเอง