"คุณยังเอา 'ถุงหนัง' นั่นติดตัวมาอีกหรือ?" "มันจำเป็น..." โทชิหันจัดข้าวของ ซุกสิ่งที่ถูกกล่าวถึงไว้ในที่พ้นตา "มันจำเป็นกับการรักษาของเรา..." "อ้อ นั่นสินะคะ คุณเคยบอกฉันแล้วนี่..." มีเสียงกระแอมอีกที คล้ายคนพูดเจ็บคออย่างหนัก เหน็ดเหนื่อย "ว่าแต่มันคืออะไร หลังๆ มานี่เห็นคุณหยิบมันขึ้นมาดูบ่อยๆ แต่ไม่เคยเปิดออก?" โทชิจ้องตาคนรัก เดาจากท่าทีนั้นว่า ความสงสัยแต่เดิมล่ะมั้ง เธอช่างเป็นคนอยากรู้อยากเห็น ความจำแม่นยำ ช่างถามเหมือนเด็กน้อยน่ารัก ยังดีที่ไม่ออกกิริยาปึ่งงอนให้เขาง้อทุกครั้งที่ไม่ได้คำตอบ เป็นความผิดของเขาเองนั่นละ โทชิไม่ควรเผลอหลุดท่าทางอย่างนั้นให้เธอรู้ เพราะแน่นอน เป็นใครก็ย่อมต้องสงสัย เจ้าถุงลักษณะคล้ายอุปกรณ์สำหรับใส่น้ำดื่มของผู้ระหนระเหกลางทะเลทรายเช่นนั้น ถุงแบนขนาดเพียงเท่าฝ่ามือ "เอาเป็นว่ามันจำเป็นกับการรักษาของเราก็พอ คุณอย่ารู้เลยว่ามันคืออะไร"