"ชาวเลเล่ากันว่า เกาะนาคาเป็นเกาะปีศาจ ชื่อนาคาของมันมาจากความเชื่อที่ว่า ที่นี่เป็นที่อยู่ของงูทะเลยักษ์ ใครก็ตามที่หลงเข้ามาที่นี่จะต้องตายทุกคน" พูดเท่านั้นเธอก็เงยมองผมเหมือนหยั่งเชิง ผมขนลุกหน่อยๆ ไม่ใช่เพราะเรื่องเล่านั่น ผมเองก็คุ้นเคยเรื่องนี้ดีอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ที่กลัวก็คือปริมนั่นเอง ด้วยดวงตาที่ยังจ้องตรง ตาอันสะท้อนเปลวไฟลุกเริง ปริมเริ่มต่อด้วยริมปากสะรอยยิ้ม "ว่ากันว่า คนที่ติดเกาะนาคาจะมีชีวิตอยู่ได้มากที่สุดก็แค่ครึ่งเดือน เพราะทุกวันพระจันทร์เต็มดวง งูร้ายมันจะมาปรากฏกายที่นี่ บางทีมันปลอมตัวมาเป็นมนุษย์อาศัยอยู่ปะปนกับคนติดเกาะ พอแสงจันทร์เพ็ญสาดส่อง ร่างของมันก็จะกลายเป็นเกล็ดลื่น ท่อนบนยังเป็นคน แต่ท่อนล่างเป็นงูยักษ์ มันฆ่าทุกชีวิตเพื่อกินเป็นอาหาร!" เธอหันกลับมา ผมรู้สึกว่าตัวเองคงหน้าซีดเผือด "คุณคงพอจะสังเกตเห็นว่าที่นี่ไม่มีสัตว์ป่าอาศัยอยู่เลย ไม่มีเสียงร้องเรียก เสียงเห่าหอน เสียงดิ้นรนเจ็บปวด เสียงคำราม ไม่มีเสียงนกร้อง คุณคงเห็นว่านกทะเลทั้งหลายยอมบินในระยะทางไกลกว่าเดิมเพื่อที่จะไม่ต้องทำรังบนเกาะนี้"