ราณีมองเข้าไปในดวงตาของเพื่อนอย่างจริงจัง "เธอจะไม่เสียใจเเน่นะอันนา บ้านของเธอไม่เหมือนบ้านฉัน พ่อเเม่เธอมีเงิน อีกหน่อยเธอก็จะมีชีวิตสะดวกสบายไม่เหมือนฉัน" อันนาส่ายหน้าจนน้ำตาร่วง "บ้านฉันก็ไม่ต่างกันนักหรอก ถ้าไม่มีฉันสักคน พ่อเเม่ก็คงดีใจ คงรักพี่โอได้เต็มที่ ทุกวันนี้พวกเขาก็ทำเหมือนกับว่าฉันไม่มีตัวตนอยู่เเล้ว" ราณียิ้มให้อันนา "งั้นเราไปด้วยกันนะอันนา เธอไม่ทิ้งฉัน ฉันก็ไม่ทิ้งเธอ" อันนาพยักหน้า บีบมือเพื่อนไว้เเน่นเเล้วคลายออก เด็กสาวร่างเล็กค่อยๆ เเกะริบบิ้นผูกผมสีน้ำเงินออกจากผมเปีย ข้างหนึ่งของตัวเอง เเล้วผูกปลายด้านหนึ่งไว้ที่นิ้วก้อยด้านขวา ก่อนจะดึงมือข้างซ้ายของอันนา มาผูกที่นิ้วก้อยด้วยกัน "ทำอย่างนี้เราก็จะไม่พรากจากกันอีก เราโดดพร้อมกันนะอันนา"