สาธารณรัฐประชาชนจีนกำลังทะยานขึ้นจากมหาอำนาจระดับภูมิภาค (Regional Power) เป็นมหาอำนาจระดับโลก (Global Power) เพียงช่วงระยะเวลา 40 ปี เท่านั้น จากการปฏิรูปเศรษฐกิจด้วยนโยบายสี่ทันสมัย (Four Modernizations) โดย เติ้ง เสี่ยวผิง
ผู้นำรุ่นที่ 2 ระหว่าง ค.ศ. 1978-1997 ของจีนต่อจาก เหมา เจ๋อตง ที่ถึงแก่อสัญกรรมใน ค.ศ. 1976 เติ้ง เสี่ยวผิง กำหนดยุทธศาสตร์การพัฒนาของจีนโดยเน้นการปฏิรูปเกษตรกรรมให้ทันสมัยก่อน ตามด้วยอุตสาหกรรมทันสมัย และต่อยอดด้วยวิทยาศาสตร์-เทคโนโลยีทันสมัย
ต่อมาเมื่อสงครามเย็นสิ้นสุดลงใน ค.ศ. 1991 จากการแตกสลายของสหภาพโซเวียตมาเป็นสมาพันธรัฐรัสเซียและกลุ่มประเทศเครือรัฐเอกราชที่อ่อนแอและแตกแยกผู้นำจีนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจียง เจ๋อหมิน ผู้นำรุ่นที่ 3 ซึ่งดำรงตำแหน่งเลขาธิการใหญ่พรรค
คอมมิวนิสต์จีน ระหว่าง ค.ศ. 1992-2002 เริ่มกังวลว่า จีนอาจถูกอภิมหาอำนาจหนึ่งเดียว (Unipolar Supreme Power) ในขณะนั้น คือ สหรัฐอเมริกา กดดันจีนให้เปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่สหรัฐอเมริกาต้องการ ดังนั้น เจียง เจ๋อหมิน จึงตัดสินใจเชิงยุทธศาสตร์ใน ค.ศ. 1994 ที่จะพัฒนาการป้องกันประเทศให้ทันสมัย